Omweg naar Huis

Onder de vleugels van Emoves maakte Ali Zanad (Bagdad, 1994) een avondvullende drieluik bestaande uit een groepsstuk, Sat’Eh, een door hemzelf gespeelde solo in Wijk 1803 en een documentaire over zijn makerschap dat deze twee stukken verbindt, Omweg Naar Huis.

Sat’eh is het Arabische woord voor dak. In de Arabische culturen speelt het leven zich veel af op het dak: mensen komen samen op het platte dak van hun huis, over de wereld uitkijkend. Het dak staat voor choreograaf Ali Zanad dan ook gelijk aan een gevoel van thuis. Sinds zijn komst naar Nederland zoekt hij naar dit gevoel. Irak zit in hem, maar Nederland evengoed. Een onderzoeksreis die hij maakte naar Marokko, om de Arabische cultuur te ervaren waaruit hij al zo lang weg was, deed hem beseffen dat hij dat gevoel binnen in zichzelf moet zoeken, op welke plek hij ook is. Dit vertaalt Ali naar de dansvoorstelling Sat’eh. 

In deze voorstelling werkt hij met drie dansers van verschillende achtergronden, om het gevoel van thuis en verloren identiteit universeel te benaderen. Door zowel in de dans als in de muziek een mengeling te maken van Westerse en Arabische stijlen, belichaamt Sat’Eh de dualiteit van de maker. Ook de frictie die Ali ervaart tussen deze twee culturen en de confrontatie en het ongemak die opduiken in de ontmoetingen tussen de westerse en de Arabische wereld zijn elementen die in Sat’eh aan bod komen. Net als persoonlijk verlies en trauma’s die te maken hebben met zijn gedwongen reis naar Nederland. Over de onderzoeksreis, en het maakproces van Sat’eh, maakt danser en filmmaker Constantin “Conni” Trommlitz een documentaire dansfilm; Omweg Naar Huis.

De meeste mensen associëren Bagdad met de oorlogen en Saddam Hoessein. Voor Ali Zanad is het een belangrijk stuk van zijn jeugd. Het plein waarop hij speelde was voetbalveld, speelterrein, soms onveilig en de doorgangsroute voor wonderlijke, rondtrekkende nomaden. In Wijk 1803 brengt Ali deze herinneringen met een rauwe, indringende en fysieke danstaal tot leven. Elk gebaar is een echo uit het verleden. Van een kind dat zijn geluk vindt op straat, tussen de kogelhulzen. Het plein is een decor vol beweging, indringende geuren en stof. Een plek waar geschiedenis en toekomst elkaar blijven kruisen.